Bij het WK voor junioren in 2013 werd Mads Pedersen tweede achter ene Mathieu van der Poel. Zes jaar later, op een zondagmiddag in Harrogate, Yorkshire, kwamen de twee elkaar opnieuw tegen, en opnieuw streden ze om een wereldtitel, maar nu onder heel andere omstandigheden.

Voorafgaand aan dit WK bij de Elite Mannen waren alle gesprekken alleen maar over topfavoriet Van der Poel gegaan. En Pedersen? Die was niet eens kopman voor Denemarken, want dat had meer ervaren en meer gelauwerde renners in de rangen, zoals Michael Valgren en Jakob Fuglsang.

Toch was het Van der Poel die definitief kraakte op 12 km van de finish, en was het Mads Pedersen die opstoomde naar de allergrootste zege uit zijn leven tot dusver – en dat terwijl hij niet eens tot de outsiders gerekend werd. Wereldkampioen als 23-jarige, na een doorweekte, heroïsche krachttoer in Yorkshire, een race waarin enkel en alleen de allersterkste renners de finish haalden.

”Het is gewoon ongelooflijk. Dit had ik nooit durven dromen vanmorgen bij de start. Een onvergetelijke dag,” zei Pedersen, zoekend naar woorden om zijn huzarenstukje te vatten.

In de sprint met drie om die zo felbegeerde regenboogtrui was er geen twijfel mogelijk. Pedersen was overduidelijk de sterkste van allemaal, na een gruwelijk zware race van 262 koude, natte kilometers.

Toen duidelijk werd dat de kopgroep die in de laatste ronden wegreed voorop zou blijven, ging iedereen er vanuit dat Van der Poel aan het langste eind zou trekken. En toen de Nederlander er volkomen onverwacht doorzakte, gingen de blikken automatisch naar die andere favoriet, Matteo Trentin. Niemand hield serieus rekening met een jonge Deen. Maar in een WK dat veel weg had van een typische voorjaarsklassieker, kwam het bovengemiddelde talent van Pedersen opnieuw bovendrijven – tenslotte was hij in 2018 al eens als tweede geëindigd in de Ronde van Vlaanderen.

”De team-tactiek was dat ik vroeg in de finale zou aanvallen en dat mijn ploegmaten Valgren en Fuglsang daarna van achteruit zouden komen. Maar toen het erop aan kwam, konden ze Van der Poel en Trentin niet volgen toen die naar mijn groepje toe reden. Vanaf dat moment was het alleen maar overleven, en hopen op een goede sprint,” aldus Pedersen.

Met nog één ronde voor de boeg reed een kopgroep van vijf voorop: Van der Poel, Pedersen en Trentin, Gianni Moscon als vooruitgeschoven pion voor de Italianen, en ten slotte de Zwitser Stefan Küng. Toen Van der Poel net voor de laatste kilometers plots spectaculair instortte en Moscon – die al eens gelost was maar zich teruggevochten had – op de klim definitief moest afhaken, bleef er nog maar een trio over dat om de medailles mocht gaan strijden.

Pedersen was zeker van een medaille, maar iedereen ging er vanuit dat Trentin de sprint naar zich toe zou trekken.

Na zeseneenhalf uur in verschrikkelijke weersomstandigheden zette Pedersen de sprint in, om dan direct overvleugeld te worden door Trentin, die meteen een fietslengte nam.

De jonge Deen gaf zich echter niet gewonnen.

”Ik hoopte dat ik bij het zien van de meet alle pijn zou vergeten en dat ik toch nog goed zou kunnen sprinten. Iederéén zit natuurlijk zeseneenhalf uur op de fiets, iedereen zit op zijn limiet en in een dergelijke sprint is alles mogelijk,” zei Pedersen.

”Je moest de hele dag geconcentreerd zijn, en constant vooraan blijven zitten. Maar je zit natuurlijk op het eind van het seizoen en dan is het enorm lastig om die focus zeseneenhalf uur lang vast te houden. Voor de rest moet je hopen om geen botte pech te hebben. Het is de droom van elke wielrenner om deze trui ooit te mogen dragen – en ik heb hem nu al? Echt ongelooflijk.”

Pedersen maakte een lastig eerste deel van 2019 door, maar de voorbije maand groeide zijn vorm gestaag, en daarmee zijn zelfvertrouwen. Een week geleden, won Pedersen eindelijk zijn eerste koers dit seizoen, de Grand Prix d’Isbergues.

En op een door- en doornatte zondag in Harrogate pakte hij zijn tweede!