Theo Kamphorst is veertig jaar en timmerman. Tenminste, dat was hij, voor een tumor ging dwarsliggen. Per toeval ontdekte Theo het fietsen, en sinds hij zijn ‘ego parkeerde’ heeft hij een e-bike. En wat voor eentje! Hij heeft er wilde plannen mee.

Tekst: Menno Grootjans
Foto’s: Remco Veurink

Theo komt uit een gezin waar klussen, timmeren en bouwen centraal staat. “Mijn vader heet ook Theo, hij is aannemer. Mijn broer doet in zonnepanelen. Ik ging als klein jongetje al mee met mijn vader, de bus in. Ik deed LTS en ging daarna aan de slag. Ik werd ‘ondernemer in de bouw’, zoals dat genoemd wordt.” Dat betekende lange dagen, veel onderweg zijn in een bus en, zo mijmert Theo, “gewoon lekker werken. Ik voelde me als een vis in het water.” Tot het voorjaar van 2012. “Ik was 32 jaar en kreeg problemen met mijn rug. Ik kon niet bukken en had last van mijn benen. Het leek op een hernia. Niet zo heel raar, als je altijd volle bak aan het werk bent in de bouw”, stelt hij nuchter.

Alleen bleek het net anders te liggen. Een scan wees uit dat er een tumor van negen centimeter in zijn onderrug zat, net boven zijn bekken. “De arts zag dat het een goedaardige exemplaar was dat op mijn zenuwen drukte. Als die weg was, dan moest het goed komen”. Een operatie volgde en daarna revalidatie. Maar zes maanden later kwam de tumor terug. Het bleek een soort terugkerend probleem te zijn. “Het duikt op en zorgt dat ik klem kom te zitten. Vooral door die druk op mijn zenuwen”, legt Theo uit.

Van timmerman naar patiënt

Zo werd hij van een timmerman met geintjes ineens een patiënt. Inmiddels is hij vier keer geopereerd en heeft hij talloze bestralingen gehad om de sluimerende tumor weg te krijgen. Zijn ‘vaste adres’ is het UMC in Utrecht. Daar kan hij meteen terecht als het niet goed gaat. Ook heeft hij goed contact met zijn verzekeraar. “Ik en ongevallenverzekering. Dat bleek mijn financiële redding te zijn. Mijn vrouw werkt, we hebben een zoon van inmiddels acht jaar. Ik ben een keer koffie gaan drinken bij de verzekeringsmaatschappij om uit te leggen hoe mijn situatie is”. Dat zich iemand meldde die een keer een bakkie wilde doen, dat waren ze bij de verzekeringsmaatschappij niet gewend. Maar het gesprek hielp. Wat maar laat ziet Theo niet alleen goed is met zijn handen, maar ook met zijn mond. Hoort bij het vak, zegt hij. “Tuurlijk, als je een kozijn timmert en stelt, moet je goed werk leveren. Maar je moet je ook inleven in watje klant wil.” Als timmerman had hij de klanten voor het uitkiezen en had hij alles onder controle. “Nu is dat heel anders”, zegt Theo. Als patiënt is hij ineens de vragende partij. “Dat viel niet mee.”

“Met een e-bike bleek ik meer vrijheid te hebben. Door de extra ondersteuning hield ik meer energie over, terwijl ik toch lekker buiten bezig was.”

Hoezo veerkracht?

Tijdens zijn eerste revalidatie zat hij veel op een hometrainer en dat deed hem besluiten om zo snel mogelijk een echte fiets te kopen. Zijn neef wilde in 2014 de Mont Ventoux beklimmen voor het goede doel. “Ik kocht een racefiets en ging met hem en zijn groepje mee trainen. De Ventoux reed ik op in een shirt van Bouwbedrijf Kamphorst”. Hij bleef fietsen, vaak een rondje Veluwe. “Nooit supersnel of op zoek naar records, maar gewoon, om lekker buiten te zijn”.

De behandelingen begonnen wel steeds meer hun tol te eisen. “Daardoor ben ik ondertussen een vrij goede thuiskok geworden en zorg ik voor onze zoon. Daarnaast ben ik veerkracht- en weerbaarheidstrainer geworden. Ik geef lezingen en ben gastspreker over het onderwerp”. Stilzitten is niets voor hem, maar er zijn dagen dat hij weinig energie heeft. “Dat is logisch en dat weet ik ook wel, maar het is niet altijd makkelijk. Het liefst zou ik ’s ochtends met de jongens in de bus stappen en naar een klus rijden.”

Energie of niet, mooie doelen stellen kan natuurlijk altijd. “In september 2019 wilde ik samen met mijn vrouw voor de tweede keer de Mont Ventoux op. Maar in mei van vorig jaar had ik weer een tumor, nu tussen mijn schouderbladen. Die zorgde voor veel zenuwpijn. Ik beet op mijn tanden en ook die tumor ging weer weg. Maar ik merkte dat mijn energievoorraad daarna echt even op was”. Dus in plaats van met zijn racefiets omhoog te gaan in een strak pakkie, huurde hij een elektrische fiets. “Zo kon ik met mijn vrouw meefietsen en haar voor honderd procent bijstaan. Prima. Ik stalde mijn ego die dag als het ware op het parkeerterrein in Bedoin, de plek waar onze tocht begon.”

Meer vrijheid, meer mogelijkheden

Die ervaring was een eye opener. “Met een e-bike bleek ik meer vrijheid te hebben. Door de extra ondersteuning hield ik meer energie over, terwijl ik toch lekker buiten bezig was.” Hij besloot zijn plannen daarom aan te passen. Want die racefiets ging ’m niet meer worden. “Wachten op betere tijden heeft geen zin, die komen toch niet”, stelt hij. “We gaan gewoon door.” Hij bedacht daarom nieuwe doelen voor op een e-bike. Niet per se voor zichzelf, maar om te kunnen laten zien wat je met veerkracht kunt bereiken. Nu nog een mooie fiets om die nieuwe doelen te kunnen verwezelijken.

Theo moest enige schroom overwinnen om contact te zoeken met oud-klasgenoot Martin Sneeuw, die als marketeer werkt bij Trek. “Ik ken hem al heel lang, en toen ik zag dat Trek in Harderwijk zit, heb ik hem toch maar gebeld.” Theo’s enthousiasme werkt aanstekelijk, grinnikt Martin. “Hij had lekker wilde plannen de eerste keer dat hij hier koffie kwam drinken. Hij wilde als een soort nomade iedere dag honderd kilometer fietsen, een dorp binnenrijden en dan bij mensen aanbellen voor een slaapplek”.

Martin zag de plannen van zijn oude klasgenoot wel zitten en regelde een fraaie Trek Allant+ 7 voor hem, inclusief een 500 watt accu met Range Boost – een tweede batterij die op de onderbuis past. “We krijgen vrij veel aanvragen voor sponsoring of ondersteuning, vooral van mensen die op zoek zijn naar een mountainbike of racefiets. Maar Theo zocht een e-bike, eentje met een extra batterij. Want die heeft hij nodig om zijn plannen waar te maken”. Andersom past Theo’s missie weer prima bij Treks idee dat een e-bike ook je léven een boost kan geven: ‘Electric bikes will change your life’.

Theo’s plannen zijn er nog altijd, maar de werkelijkheid blijkt weerbarstig. “Ik moet elke drie maanden op controle”, zegt hij. “Maar ik blijf in de tussentijd niet stil zitten. Ik heb nu bedacht om een rondje IJsselmeer te gaan doen”. Theo wijst op de extra accu op zijn onderbuis. “Kijk, hier zit de extra stroom. Zo kan ik met gemak 100 kilometer trappen. Deze Trek geeft me eenvoudigweg meer mogelijkheden. Daar ben ik heel blij mee”.

Theo voegt de daad bij het woord, neemt een slok uit zijn bidon en stapt op. Op pad om zijn plannen uit te voeren.