Na een route over machtig asfalt, een gravelroute door imposant gebied, resteert er nog één plan voor de Domane: light bikepacking. Twee dagen op pad, door Luxemburg. Een tocht die uitdagend is voor mens en materiaal, met 4000 hoogtemeters en bijna 200 kilometers in twee dagen. Overnachten doen we in een hotel in het wijngebied bij de Moezel, dus qua bepakking kunnen we relatief minimaal te werk gaan. Eerlijk is eerlijk, wij zijn geen volbloed bikepackers. Door een lichte aversie tegen te veel spullen meenemen op de fiets. Fietsplezier staat voor ons voorop. Met een zo hoog mogelijke snelheid. Ja, daar zijn we zeker aan verslaafd.

Keuzestress

Na Nederland en België ronden we dit drieluik af in Luxemburg. Voor ons een bekend en geliefkoosd terrein. Onze keus voor Luxemburg wordt gesterkt door het gratis openbaar vervoer. We kozen de route zo dat we de mooist mogelijke route konden maken, en met de bus en trein weer terug bij onze auto konden komen.

en  Irmo Keizer & Nas-Raddine Touhami
Download de route: Lightpacking (188 km)*
Startpunt: Wilwerwiltz
* De route is in een bepaalde periode gereden, check voordat je op pad gaat de route en de regels die op dat moment gelden

Het mini station van Wilwerwiltz

Bij het gehucht Wilwerwiltz parkeren we de auto naast het spoor. We pakken de fietsen uit, controleren onze tassen nog even en gaan op pad. De eerste meters is het even wennen. De fiets en wijzelf zijn minder wendbaar. De weergoden zijn ons goed gezind: waar we nog bang waren voor genadeloos herfstweer, schijnen de zonnestralen door het bladerdek.

De mist trekt langzaam op en we volgen de stroom van de Clerve naar de eerste hindernis van de dag. De klim naar Alscheid kronkelt in een Zwitsers ogend decor 135 meter de hoogte in. Een stevige opwarmer die de toon voor de rest van de dag zet. Dit zijn geen kinderachtige hoogtemetertjes en rust is er vrijwel nergens.

Van hieruit vliegen we richting Kautenbach. Het dorpje ligt midden in een diepe vallei. De hoogtemeters blijven zich genadeloos opvolgen. Onze kettingen worden weer naar links geworpen, de grenzen van de setups worden opgezocht. De klim bij Kautenbach is wat we als typerend Luxemburgs zouden omschrijven. Auto’s zijn er nauwelijks, het asfalt is heerlijk en na iedere bocht volgt een heerlijk uitzicht. De grote hoeveelheden neerslag hebben haar voordelen zo blijkt, met een weelderig groen landschap om ons heen.

Bovenaan gekomen is het tijd voor het eerste stuk gravel van deze tweedaagse. Een glooiend jeep pad dient zich aan. Hierna volgt een kort intermezzo, voor we de off-road trend doortrekken de singletrack in. Een singletrack waar je u tegen zegt. Voor de technisch begaafde rijders onder ons is het te rijden, maar zonder een dropper is dit vragen om problemen. Dit is écht mountainbiketerrein. Maar, het pad is de moeite waard om af te lopen met je fiets. Je waant je even in Zuid-Frankrijk, lopend over een smalle kam, over rotsen, met aan weerszijden diepe dalen. Recent hebben bosbranden hier nog huisgehouden, wat een bizar (mooi) schouwspel oplevert. Kale, verschroeide bomen met een opnieuw oplevende natuur in al haar pracht. Wil je dit pad overslaan, dan kun je bij kilometer 18 de weg volgen.

Terwijl we verder rijden klimmen we het dal weer uit waar dit juweeltje ons bracht. Bovenaan draaien we het bos in, waar we weer getrakteerd worden op een prachtig uitzicht. In de verte doemt een burcht op, die de tand des tijds prima heeft weten te weerstaan. Chateau Bourscheid, Luxemburg’s grootste burcht, prijkt op de heuveltop waar deze eeuwen geleden werd gebouwd. Tot op de dag van vandaag kijkt de burcht glorieus uit over de omgeving.

We vervolgen onze weg, die gekenmerkt wordt door talloze heerlijke kleine wegen, verloren in glooiende landschappen. Op naar Diekirch, waar we een lokale supermarkt inslaan voor de broodnodige aanvulling van brandstoffen. Een supermarkt ingaan met honger is nooit een goed plan en met armen vol eten en drinken ploffen we buiten op een bankje. We vullen de bidons bij, nemen nog wat repen mee en rijden Diekirch weer uit. Een dikke tip voor iedereen die in Luxemburg gaat fietsen: het land is niet bepaald ruim voorzien van eet- en drinkgelegenheden, of zelfs slaapplaatsen. Houd hier rekening mee bij het plannen van je route of het meenemen van bevoorrading.

Geliefd Müllerthal

Het volgende ijkpunt is het Müllerthal. De route voert ons tegen de hoogtelijnen in verder naar het zuidoosten. De ene klim is nog steiler dan de ander. De balans tussen on- en offroad is precies goed waardoor het geen totale uitputtingsslag wordt. We genieten dan ook volop van de omgeving, al zitten we weer constant op het kleinste verzet wat de Domane te bieden heeft. Het kán, maar wat kracht is wel een must. We verdwijnen even later langs een windmolenpark in aanleg het bos in. De weidse landschappen maken plaats voor de kalkwanden waar het dal beroemd om is.

Net buiten het bos, langs de oude spoorweg tussen Luxemburg en Echternach, vullen we de bidons. De fietsfaciliteiten zijn prima in orde, met uitstekende toiletten, tools, een pomp én een waterpunt. We stappen weer op de fiets en zetten koers richting de Moezel. Het eindpunt komt in zicht.

Druiven, druiven en nog meer druiven

Langzaam maar zeker vindt de zon haar weg naar beneden. Lange schaduwen werpen zich over de landschappen. Na een lange dag in het zadel en met ontelbare klimmetjes in de benen kijken we uit naar het eindpunt van deze dag. We doorsnijden talloze wijnvelden, wat een prachtig gezicht is maar ook nog even een flink aantal bonus hoogtemeters blijkt oplevert. Op, af, op af.

De vele druivenranken zijn bijna oogstrijp, wat ons wat extra broodnodige suikers oplevert voor de laatste kilometers. Voorzichtig plukken we enkele druiven van de tros en het zoetzure sap brengt ons tot aan de stoep van ons hotel. Aan de oever van de Moezel licht het hotel ‘The White Swan’. Als we de deur van onze hotelkamer openen, staan we stomverbaasd naar een enorme massagestoel in onze kamer te kijken. We maken er dankbaar gebruik van, voordat we richting de lokale Italiaan gaan waar we, middels het gratis OV, terechtkomen en prima eten die avond.

Het verdrag van Schengen

De volgende ochtend gaan we op pad. Onze minimale setup dwong ons ook tot het wassen van onze fietskleding. Uiteraard is die nét niet helemaal droog. Gelukkig biedt de föhn uitkomst. Buiten voorzien we de kettingen nog van wat olie en dan is het weer tijd om op de pedalen te gaan. Een muur met een gemiddeld percentage van 18% vormt de warming-up, dwars door de wijngaarden. We zetten koers naar Schengen. Ja, het Schengen waar het Verdrag van Schengen haar naam kreeg. Gelegen aan de grens werd hier het verdrag getekend waarmee het vrije verkeer van personen en goederen in de EU gestalte kreeg. Iets dat wij op tochten als deze enorm weten te waarderen, aangezien we keer op keer de grens over gaan. In volledige vrijheid en zonder enige rompslomp met paspoorten. Goed concept, die Europese Unie. We rijden langs de gedenktekens en het museum richting de overkant van het water. Aan de overzijde rijden we plots langs de oude grensstenen.

Bevonden we ons net nog in Luxemburg, nu rijden we over de Frans-Duitse grens. In de verte prijkt onze lunchplaats al, terwijl we nog geen 40 kilometer op de teller hebben. Maar ook nu zijn hoogtemeters onvergeeflijk, met flinke percentages, over zo nu en dan behoorlijk grof terrein. Ook een enthousiaste klim tussen twee weides, waarin we werden gadegeslagen door een kudde koeien, waarin het gras nog eens een extra remmende factor wist toe te voegen, hakte er lekker in. Vandaag wordt ook geen dag die zonder slag of stoot zal gaan.

Vive la France

Sierck-les-Bains lijkt een mix van Franse grandeur en vergane glorie. Boven het stadje prijkt het 11e eeuwse ‘Château des Ducs de Lorraine’. Door zijn strategisch ligging heeft dit kasteel een prominente rol in de geschiedenis in de Lorraine regio. We rijden door het stadje en na wat omzwervingen door de charmante steegjes is het tijd om een stevige bodem te leggen voor het laatste deel van onze rit. Met weinig verwachting bestellen we een hamburger in de lokale snackbar. Blij verrast zijn we na de eerste hap. Deze Franse interpretatie van hamburger is prima geslaagd. Dankbaar verorberen we de ruimgevulde baguette voor we ons been weer over de bovenbuis slingeren. De gevulde magen dwingen ons om even een tandje lager te schakelen.

Uiteraard zijn de hoogtemeters niet mals wanneer we aan de overzijde weer beginnen aan de zoveelste klim. We laten de Moezel in Haute-Kontz achter ons en rijden richting Rodemack. Dwars door de glooiende velden rijden we licht omhoog. Gevolgd door wat ruwe paden rijden we even later het historische stadje in dat is opgenomen in de lijst van mooiste dorpen van Frankrijk. De eeuwenoude stadsmuur staat nog grotendeels en de middeleeuwse kern is de moeite waard.

We verkennen nog wat steegjes, schuiven bijna onderuit voor het nemen van een fotootje en vervolgen onze weg vervolgens richting Halling. De desolate velden verraden al een beetje wat gaat komen. Een anoniem naambordje doemt op, met links en rechts verlaten panden. Werp een blik naar binnen en je ziet de boeken nog liggen. De memorabilia van de laatste bewoners liggen er nog, al is de deur hier duidelijk al lang geleden voor het laatst gesloten. De panden eromheen zijn in staat van verval, met instortende daken en wanden. We rollen verder en rijden Mondorf-les-Bains door. Langs het huis van Andy Schleck klimmen we het dorp weer uit en rijden langzaam maar zeker het hertogdom weer binnen. De finale is ingezet.

Niets is makkelijk

Tuurlijk, we hebben al twee dagen in de benen. Rijden met behoorlijk wat bagage, waarbij we onze camera’s en lenzen noodgedwongen op de rug dragen. Krijgen hier en daar wat last van die rugzakken en het terrein is simpelweg niet vergevingsgezind. Echt vlak rijden zit er niet in. We rijden glooiend omhoog richting Luxemburg stad. De bosrijke omgeving pakken we uiteraard nog even mee, en de singletrails daar zijn pittig. Met een klein ommetje, door overstromingsschade, komen we even later aan in de stad. Oude fabriekshallen doemen voor ons op en in de verte zie je de ooit onneembare stad liggen.

De vesting Luxemburg stond ooit bekend als één van ’s werelds sterkste verdedigingsbolwerken. De stad verdedigde de groothertogelijke stad Luxemburg en na een turbulente periode van oorlog werd uiteindelijk in het Verdrag van Londen (1839) besloten dat de vesting afgebroken moest worden. Ondanks de sloop van de vele vestingwerken is ook vandaag de dag de stad nog imposant. De kliffen met de resterende verdedigingswerken laten duidelijk zien hoe moeilijk het ooit geweest moet zijn om deze stad in te nemen. Ook vandaag de dag heeft Google Maps het er nog moeilijk mee. Een routebeschrijving naar het door ons uitgezochte cafeetje, gelegen in het dal, eindigt bij de stadsmuur. Even later dalen we alsnog af via een steile weg en voldaan zitten we even later te eten.

Met een goedgevulde maag rijden we naar het station. Dwars door het centrum en over een ingenieuze hangbrug, onder een bestaande brug, fietsen we verder. We kleden ons om tegenover het gebouw van de Europese Commissie en zetten koers naar het station. De trein in, om vervolgens een tijd later per bus verder te gaan. De vriendelijke buschauffeur blijkt van oorsprong vlakbij ons vandaan te komen, net over de Belgische grens. Hij brengt ons dwars door het glooiende landschap weer naar ons startpunt in Wilwerwiltz. Op naar huis.

Dat lightpacking is ons goed bevallen. De twee dagen waren zeker uitdagend, maar ok, we willen en zoeken juist die uitdaging. Maar verrassend is het gevoel na een tripje van twee dagen. Het voelde als een goede week vakantie. Vrijheid tot en met dus.

Tips en info

Het is aan jou om te bepalen in hoeveel dagen je deze tour wilt rijden. Houd er rekening mee dat het terrein pittig is. Plan je overnachtingen goed, want dat is in Luxemburg niet altijd even makkelijk. Verder is het gratis OV fantastisch, maak er dus zeker gebruik van.

Bikepack bevindingen

Bikepacken beviel ons stiekem erg goed. Met een tas op de bovenbuis, de frametas en de Adventure zadeltas kun je behoorlijk wat meenemen. Wij hadden nog een rugzak mee voor de camera’s en lenzen, maar met lange dagen in het zadel willen je rug, schouders én kont het liefst helemaal niks op je rug. Verder hadden wij het volgende mee per persoon:

• Camera’s en lenzen
• Fietskit (bib, ondershirt, shirt, armstukken, body)
• Regenjack, thermoshirt, schone sokken
• Lader voor telefoon/GPS
• Electrolyt poeder voor bidons
• Verzameling snacks voor tijdens en na het fietsen
• Broek, T-shirt, boxershort, trui, sokken en schoenen
• Tandenborstel/deo
• Twee binnenbanden
• Tubeless plugs
• CO2 patroon/pomp
• Contant geld

Trek Blendr zadeltas (1x)
Met hierin een tweetal binnenbanden, twee CO2 patronen en tubeless pluggen.

Bontrager Adventure bovenbuistas (2x)
De snackbag die propvol repen, winegums en wat cashgeld zat. Ideaal en een musthave wat ons betreft.

Bontrager Adventure Boss Frametas (2x)
Nog meer snacks, oplaadkabel, pomp en binnenbanden.

Bontrager Adventure Zadeltas (1x)
Kleren, kleren en nog eens kleren.

Rugzak
Camera’s en lenzen

Samen goed voor 16 kg extra ballast.