118 kilometer staat er op de teller. Een voor mij bovengemiddeld aantal kilometers, als verstokt mountainbiker. Het werden kilometers vol fietsplezier, met een verrassend ‘flowy’ gevoel. We vertrokken vanuit Vaals, fietsten langs de stadsgrens van Aken richting het zuiden, door Monschau, om vervolgens weer noordwaarts te gaan door het prachtige bosrijke gebied. Het zou een tocht worden waarbij ik na afloop meer zin zou hebben om de racer te pakken. Op pad, met de Trek Domane’s, door drie landen. Het werd een herontdekking van de liefde voor snelheid, tijdens een dag waarop ‘Code Oranje’ werd aangekondigd.

 Irmo Keizer
 Irmo Keizer & Nas-Raddine Touhami
 Download de routes:

• 115km
• 95 km
• 80 km

Startpunt: Vaals, Selzerbeeklaan
Tussenstops: Monschau, Waffle Time aan de Vennbahn

Zoefzoef

Na een paar honderd meter verdwijnen de laatste huizen uit het zicht. Het heuvellandschap ontvouwt zich in al haar pracht om ons heen. De natuur om ons heen is weelderig groen, gevoed door de vele regen in de periode ervoor, gemixt met Zuid-Frans dor, dankzij wekenlange droogte. Het levert een prachtig decor op waar we ons doorheen bewegen. De velden, wachtend op oogst, geflankeerd door beboste hellingen. De wegen waarover we ons begeven zijn heerlijk rustig. Klein, kronkelend, dwars door het landschap. Een voorbode van de route gemaakt door Nas-Raddine.

Momenten later gaan we de grens over, van Nederland naar Duitsland. Via de rand van het Preuswald kronkelen we omhoog naar de Steineknipp, met de eerste venijnige hoogtemeters van de dag. Onze banden maken een knisperend geluid op de grond, aangezien het asfalt bezaaid ligt met allerhande klein grut uit het bos. Met een 4,5 bar in 30mm banden geen enkel probleem en we vervolgen onze weg, richting alweer een grens. Ditmaal rijden we Duitsland uit en rijden we België in. Het douane station is nog intact en wat mooie foto’s later rijden we door. Wat volgt is een heerlijke successie aan snelle kilometers, langs oude treintrajecten en door bossen van het Belgische Oostkanton. Links en rechts staan de bosbesstruiken in volle bloei, dus ieder fotomoment wordt benut voor een kleine bevoorrading. Het asfalt hier in het Osthertogenwald doet haast denken aan een geasfalteerde 4×4 weg, met lange, glooiende klimmen. De stroken die volgen op de vlaktes richting Monschau zijn heerlijk snel, voor je het karakteristieke stadje in duikt.

Voer voor je benen

Na een hoognodige bevoorrading in Monschau is er maar één manier om het stadje uit te komen. Klimmen. De keus is gevallen op een steile klim, die direct vanuit het centrum omhoog gaat, en met een slordige 22% verder gaat om te eindigen in een woonwijk buiten Monschau. Het blijkt een voorbode voor het betere klimwerk. Kort, maar steil. Heerlijk op en neer. Voer voor je benen, lekker op een sterke dag, gruwelijk op een mindere dag.

Eindeloos op en neer

We belanden weer in België, over wegen die dwars door de bossen eindeloos op en neer lijken te gaan. We rijden al klimmend de Pannensterzkopf op, met zijn 665 meter de hoogste ‘piek’ van deze tocht. De rechte weg biedt een imposant zicht op het dal waar we door zijn gereden. Hierna volgt een stuk weg wat heerlijk flowy is, dwars door het bos, met heerlijk bochtenwerk en glooiend naar beneden. De snelheden gaan omhoog. Soms waan je je even in een achtbaan. En dat alles zonder ook maar één auto tegen te komen. Wat een genot. Het is een gevoel dat ik nog maar weinig heb mogen ervaren op de racefiets. Maar eerlijk is eerlijk, dit is écht dikke lol. De iets bredere banden en het comfort van de fiets maken het af.

Code oranje

Terwijl we op de Vesderstuwdam rijden kijk ik naar links. Donkere wolken pakken zich samen en rollen richting ons. Nas-Raddine beweert bij hoog en bij laag dat er geen regen komt, tot hij zijn blik de andere kant op draait. We hebben nog maar een kleine 20 kilometer te gaan, dus we besluiten de snelheid even flink op te schroeven. De wind blijkt hetzelfde plan te hebben en windvlagen suizen door het bos. We knallen verder, nog hopend op een wonder, terwijl de wolken steeds meer intimideren. Als we een gehucht doorrijden, kiezen we bij de laatste boerderij eieren voor ons geld. Op zoek naar een schuilplek dwalen we over het erf, waar we uiteindelijk aan de achterkant een schuur vinden waar we kunnen schuilen. We maken nog even dankbaar gebruik van de tijd om de Tour te bekijken op de telefoon. Een kleine twee uur later rijden we weer verder, terwijl de zon een magisch schouwspel verzorgt.

Verstopte juweeltjes

Wat volgt is een heerlijke finale richting het Drielandenpunt. De nog warme wegen verdampen het regenwater. Een nat wegdek begroet ons, een spray van water verkoelt de ruggen, terwijl de zon de thermometer ook na deze flinke afkoeling weer snel doet stijgen. We fietsen verder richting Vaals en beslechten de laatste klimmen. Verstopte juweeltjes, in prachtig licht. Het landschap om ons heen lijkt nu haast betoverend. Een miniem stukje bos verandert in een mystieke plek, waar twee schimmen zich op de fiets doorheen begeven. Even later klimmen we naar het Drielandenpunt, waar toeristen zich verdringen om de plek waar de drie grenzen elkaar ontmoeten. Daar, op die ene plek, komen we meer mensen tegen dan de voorgaande 116 kilometer.

De finale

118 kilometer, 1800 hoogtemeteres en een handjevol auto’s en fietsers later komen we aan bij ons startpunt. En eerlijk is eerlijk, deze verknochte mountainbiker heeft vandaag met volle teugen genoten. Van rustige wegen zonder verkeer, of overdaad aan fietsers. Op wegen die haast doen denken aan flowtrails. Maar dan mét die pure snelheid van de racefiets. Dit smaakt naar meer. Inmiddels zijn de gravelbandjes al gemonteerd. 35mm, klaar voor het volgende avontuur met de Trek Domane. En na vandaag heb ik er nog veel meer zin in.

Het gravelavontuur met de Domane verschijnt over 2 weken op de blog.