- Nieuws
- 15 november, 2019
- Trek Benelux
De Taiwan KOM Challenge met een Émonda SLR Deze laatste 100 meters lijken minuten te duren, er een sprintje uitpersen is uitgesloten. Ik doe dit nooit meer.
Vier uur in de ochtend gaat de wekker. Over een uur worden we met onze fiets voor de deur van het hotel verwacht, om te vertrekken naar de start van de Taiwan KOM Challenge. Veel heb ik niet geslapen, ik heb nog last van een jetlag en ik was redelijk nerveus voor wat me vandaag te wachten staat. Begin september was het toen mijn vriend Jasper Verkuijl me vroeg mee te gaan naar dit bizarre event. Nu zit ik hier in een hotel aan de andere kant van de wereld mijn havermoutje naar binnen te werken. Wat is het toch prachtig om te zien wat voor avonturen de fiets je allemaal brengt.
Tekst: Bruno Bobbink
Drie dagen voor de KOM Challenge komen we na een vlucht van 12 uur aan in Taipei, de drukke hoofdstad van Taiwan. In Nederland doet de winter al zijn intrede maar hier verdwijnt mijn dikke trui na de landing direct in mijn rugtas. We worden toegelachen door een vriendelijke taxichauffeur en een prettige temperatuur van 28 graden. Mr. Bobbink en Mr. Verkuijl staat er op het bordje waar de beste man mee zwaait.
Een kleine drie kwartier later worden we in het hotel op dezelfde manier vriendelijk welkom geheten door een vertegenwoordigster van de Taiwanese wielerbond. Ze zal niet langer zijn dan 1,60 meter en stelt zich voor als Bauyung. Bauyung spreekt goed Engels en begint gelijk grappen te maken. Deze kleine vrouw zal de komende dagen als een soort moederfiguur onze groep begeleiden.
Van te voren had ik me er een voorstelling van proberen te maken, maar Taiwan overschrijdt alle verwachtingen. In de drukke hoofdstad hangt een relaxte vibe en de mensen zijn zeer vriendelijk en geduldig. De eerste avond maken we direct kennis met de cultuur van dit land op één van de vele night markets. We zijn net geland en ik kijk nog wat onwennig mijn ogen uit. De Taiwan KOM Challenge start echter niet vanuit deze miljoenenstad. Daarom vertrekken we de volgende ochtend al naar het ontspannen kustplaatsje Hualien. Alleen de route naar Hualien is al een toeristische attractie op zich. De autorit duurt een kleine vier uur en leidt via het agrarische binnenland langs indrukwekkende kustwegen, naar ons verblijf voor de komende dagen.
Wat is de Taiwan Kom Challenge?
De Taiwan KOM Challenge bestaat sinds 2012 en is een wedstrijd van 105 kilometer. Als je het zo leest klinkt het misschien niet bijzonder. Het is niet de afstand, maar de hoogte die je in die 105km moet overbruggen die de Taiwan KOM Challenge uniek maakt. Je start letterlijk langs de kustlijn op zeeniveau om op de fiets in één stuk door te klimmen naar een hoogte van 3270m.
Door het unieke karakter van dit evenement heeft deze koers ook een aantrekkingskracht op professionele wielrenners. Zo stonden eerder al Vincenzo Nibali, Cadel Evans en Laurens Ten Dam aan de start. Dit jaar waren dit Nathan Haas van Katuscha en een volledige CCC-Liv team met Marianne Vos en Asheleigh Molman Passio. En niet zonder reden: wie op de top als eerste over de finish rijdt, staat een prijzenpot van $500,000 NT te wachten. Omgerekend een kleine €15.000,-. Dit prijzengeld is voor zowel de dames als de heren, waarmee het gelijk ook de grootste prijzenpot is die dames kunnen winnen in een wielerwedstrijd over de hele wereld.
Het is tien over half zes als er vanaf het podium op trommels wordt geslagen, de organisatie van de Taiwan KOM Challenge heeft een mooie openingsceremonie gepland. Zelf heb ik er weinig aandacht voor, ik sta in het startvak achter de dames van Team CCC-liv en de rest van de renners waar ik de afgelopen dagen mee kennis heb gemaakt. Ik druk wat nerveus op mijn fietscomputer. Even checken of hij wel aanstaat. Door alle haast ben ik mijn hartslagmeter vergeten in het hotel. Gelukkig heb ik sinds kort een nieuwe smartwatch met hartslagfunctie, ik ben dus niet compleet verloren.
Vier minuten voordat het startschot klinkt, pak ik mijn telefoon er bij en spreek ik nog wat in de camera. Jasper en ik schudden elkaar de hand en dan zijn we klaar voor de start. Nadat de knal klinkt, zijn we weg. Het begin is redelijk relaxed, de eerste 18 kilometer is geneutraliseerd. Het is een beetje vechten voor je plek, maar over het algemeen heeft iedereen respect voor het CCC-Liv blok aan de kop van het peloton. Er worden geen rare fratsen uitgehaald en zonder valpartijen of andere narigheden, rijden we veilig naar de officiële start. Na 17 kilometer komen we de stad uit, nog één lange brug over, een bocht naar links en dan begint de weg licht op te lopen. De jurywagen begint te versnellen en alhoewel de weg oploopt, beginnen mensen links en rechts van me te sprinten. De koers is begonnen.
De eerste 20 kilometers zijn nog nerveus, het terrein is afwisselend, soms daalt het nog wat en de meegenomen fietslampjes komen van pas in de lange donkere tunnels. Er wordt hard gereden op de kop van de koers. Ik bevind me in het buik van het peloton en merk dat ik nu al behoorlijk moet werken om het tempo bij te houden. Maar de laatste maand heb ik nog hard getraind om hier goed aan de start te staan. Het is nog niet tijd om de handdoek in de ring te gooien.
Aangekomen in Hualien zijn we de drukte van de grote stad ontstegen. Zeker op de fiets is dit een prachtige plek om te zijn. De eerste dag van aankomst doen we een rustig ritje en rijden we via de kunst het binnenland in. Zeker deze “binnenwegen” zijn bijzonder. De wegen zijn breed, goed onderhouden en verlaten. Twee keer komen we een hond tegen die midden op de weg ligt en zijn kop omhoog steekt naar de onverwachte voorbijgangers. Uit het oerwoud om ons heen klimt een warm zoemend geluid, ik ben nu al fan van dit land.
56 km leest de afgelegde afstand op mijn kilometerteller wanneer het mentale elastiek knapt. Misschien had ik nog wel wat langer aan de staart renners kunnen blijven hangen, maar de top is nog ver en ik besluit energie te sparen voor wat er nog komen gaat. Bizar idee ook gewoon dat we nog 50 kilometer moeten klimmen. Wie bedenkt dat überhaupt? 80 kilometer asfalt leggen tegen een berg van meer dan 3200 meter hoogte? Ik kijk om me heen, maar er valt weinig te zien ik richt mijn ogen weer op de weg terwijl het peloton verdwijnt in de dikke mist voor me.
Toen ik met mijn camera in de hand over de nightmarket in Taipei liep, voelde ik me nog onwennig en keek ik mijn ogen uit naar alle nieuwe indrukken. Maar alhoewel ik me aan de andere kant van de wereld bevind in een voor mij totaal vreemd land, voel ik me thuis als ik op de fiets zit. De door mij vanuit Nederland meegenomen zwarte Emonda SLR zit me als gegoten en voelt als een vriend waarmee ik samen dit monster bedwing.
Ik rij al zeker 10 kilometer solo, de mist begint langzaam open te trekken en af en toe vindt een zonnestraal zijn weg naar het asfalt. Ik hoor geluid achter me en wanneer ik omkijk zie ik een blij gezicht. Paulina Rooijakkers, één van de dames van team CCC-Liv. nadert me snel.
We rijden een tijdje samen op, we praten over deze bizarre berg en het dameswielrennen in het algemeen. Dan worden we voorbijgereden door een andere wielrenner. Hij rijdt langzaam van ons vandaan, als hij zo’n dertig meter voor ons rijdt, gaat Paulina op de pedalen staan. Bij mij is het beste er al vanaf, maar Paulina rijdt makkelijk naar het wiel van deze anonieme wielrenner in een blauw truitje. Het duurt niet lang en Paulina rijdt op kop, het blauwe truitje probeert nog even aan te haken, maar al gauw geeft hij op. Moeiteloos vliegt ze de berg op met haar gesoigneerde CCC truitje en stilistische klimstijl. Het blauwe truitje staat geparkeerd wanneer ik hem rustig voorbij fiets. Nog 40 kilometer naar de top.
De laatste 14 kilometers zijn het zwaarst, je zit dan al boven de 2500m en de percentages zitten ergens tussen de 10 en de 20 procent. Op 97 km in de wedstrijd kom je zelfs een stukje van 27% tegen. Ik heb inmiddels vrienden gemaakt met een Mexicaan genaamd Ray. Ray woont al een tijdje in Hong Kong. Normaal gesproken rijdt hij triatlons, hij heeft eigenlijk een veel te gespierd bovenlichaam om een goede klimmer te kunnen zijn. Als het percentage boven de 20% komt, begint hij te schelden en rijdt hij zigzaggend over de weg.
Ik ben misselijk, heb koppijn van de hoogte en kruip omhoog. Toch heb ik oog voor de omgeving om me heen. We zitten inmiddels boven de wolken en het uitzicht is prachtig. “Fucking beautiful” roept Ray.
Twee kilometer van de top besluit ik nog eens de gashendel open te gooien en alles te geven. Normaal gesproken kan ik op karakter wel door de pijn heen om sterk te eindigen. Alleen op deze hoogte gelden andere regels. Nathan Haas had me hier deze week nog voor gewaarschuwd. “Alle inspanningen die je doet op hoogte, betaal je dubbel terug”. Het moet zo’n 500m voor de finish zijn wanneer ik volledig geparkeerd sta. Het is steil, voor me zie ik andere zigzaggend over de weg gaan. Ik druk nog eens tevergeefs op de shifters om te schakelen. Er gebeurt niets.
Voor deze tocht heb ik nog speciaal naar een grotere derailleur gewisseld zodat ik een 32 achter kon monteren. Zelfs dat lijkt nu te weinig. Langs de kant word ik toegejuicht. “Last hundred meters” roept iemand. Deze laatste 100 meters lijken minuten te duren, er een sprintje uitpersen is uitgesloten. Ik doe dit nooit meer. Dan rol ik over de finish en zie iets verder een paar bekende gezichten staan. Er wordt een medaille om mijn nek gehangen, het duurt even voordat ik weer op adem ben.
Dan dringt het tot me door en verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ik heb het gehaald! Volgend jaar wil ik weer.
Wedstrijd Specs:
- Afstand: 105 km
- Hoogtemeters: 3275 m
- Prijzenpot: $500.000 NT (€15.000,-) zowel voor mannen als vrouwen
- Aantal deelnemers: maximaal 600
Materiaal:
- Fiets: Emonda SLR 7 Disc
- Wielen: Bontrager Aeolus XXX
- Banden: Bontrager R4 classics 28mm
- Verlichting: Bontrager Ion RT / Flare RT
- Casette: 12-32
About the Author: Trek Benelux
Onze missie: We maken alleen producten waar we zelf gek op zijn, we geven onze klanten uitstekende service en dienstverlening en veranderen de wereld door meer mensen op de fiets te krijgen.
