✍️ en ? Irmo Keizer

In de achtertuin van Maarten Tjallingii gaan we vandaag op pad. De voormalig profwielrenner hing in 2016 zijn fiets aan de wilgen en is sindsdien weer steeds vaker in het bos te vinden. Bij de vraag of hij zin had om met de nieuwe Trek Procaliber op pad te gaan twijfelde hij geen moment. “Vet”, is zijn eerste reactie

De meesten van ons kennen Maarten van de racefiets. Uren rijdend in de kopgroep van Milaan-San Remo. Het podium van de befaamde klassieker Parijs-Roubaix, waar hij derde werd in 2011. In zijn wielercarrière reed hij voor Skil-Shimano, Silen e-Lotto, Rabobank, Belkin Pro Cycling en voor Lotto NL-Jumbo. Maar Maartens carrière begon op de mountainbike, waar hij de basis legde voor zijn loopbaan op de weg. Bij Trek-Stappenbelt reed hij op een Trek 8500 hardtail. 26” met 80 millimeter veerweg. Destijds dé ultieme racer. Nu, twintig jaar later, staat er een nieuwe Trek voor zijn neus. De gloednieuwe Procaliber welteverstaan.

Een blik terug – 1997

Maarten: “We gingen voor mijn eerste wereldbeker in Houffa met een afgeladen Fiat Panda op pad. De fietsen op het dak, The Offspring snoeihard op de radio. Ik voel de spanning van het grote Houffalize nog in mijn lijf. Of ik de wereldbeker kon rijden was nog maar de vraag. Met een enorm aantal deelnemers werd er gestreden om een felbegeerde startplaats in de kwalificatie race. Het scheidde het kaf van het koren. De 200 beste mountainbikers verschenen aan de start in het kolkende Houffa. Ik kwalificeerde me en eindigde uiteindelijk in de achterhoede. De ervaring bleef, met het publiek, de Fosse d’Outh afdaling en de gruwelijk zware startklim het dorp uit. Dát in combinatie met kamperen aan het parcours, de barbecues en het Belgische bier maakte het tot een ultieme mountainbike ervaring”.

De eerste Trek

“Ik had een Trek 8500 met een minimalistisch aluminium. De Noleen voorvork was allesbehalve minimalistisch met zijn ruige poten en veer. De Girvin heette dat ding. Het was het meest simpele systeem dat je kon bedenken, maar het werkte. Die fiets stuurde als een malle, al was het even wennen met die vooruitgeschoven veer. Ook die elektronische lockout, waarvan de batterij constant uitviel herinner ik me goed. En dan die velgremmen, op iele 26” velgen en dunne bandjes. We wisten niet beter. De goede ouwe tijd.”

De jongensdroom

We bevinden ons rond Nijmegen, op één van de prachtige mountainbikeparcoursen die ons land rijk is. Speciaal voor vandaag hebben we niet één, maar twee Trek fietsen meegenomen. De jongensdroom van Maarten van de jaren negentig was de beroemde Trek Y33 uit 1997. Het waren de hoogtijdagen van het mountainbiken, met live uitzendingen op Eurosport. Maarten zat thuis aan de buis gekluisterd tijdens de wedstrijden en bladerde menig mountainbikeblad door –  brandstof voor het verder oplaaiende mountainbikevuur.

De Trek Y was destijds een onbereikbare jongensdroom, maar nu, 24 jaar later, rijdt hij er alsnog zijn eerste rondjes op. Het stuur is smal, de fiets oogt klein. Het plezier wordt er niet minder om. Maarten suist naar beneden op snelheden die voor menigeen ook op een moderne fiets lastig bij te benen zijn. Met een lach van oor tot oor, kronkelend door het bos. “Dit is toch mooi man”, klinkt het.

Het nieuwe wapen – de Trek Procaliber 2021

Tijd voor de overstap. Hoe modern de Trek Y ook oogde in zijn tijd, de Procaliber is van een andere orde. Trek’s IsoSpeed, de Knockblock, 29” wielen en vooral een enorme evolutie in geometrie. Even het zadel afstellen en we draaien binnen enkele minuten de route op. We beginnen bij één van de betere afdalingen van de route. Direct valt al op hoeveel vertrouwen de nieuwe Procaliber geeft, want ook op een fully is het aanpoten om Maarten bij te houden naar beneden.

“Dit ben ik helemaal niet gewend van een hardtail. Ik voel gewoon dat de fiets de schokken opvangt. Dat moet je normaal zelf doen. Ik kan nu blijven zitten en toch kracht op de pedalen zetten. De power die je direct op je achterwiel kan zetten blijft fantastisch en dat vind ik juist in Nederland ook heel belangrijk. Ideaal!”

Het vergelijk met vroeger

Het verschil tussen 26” en 29” is enorm. Ik weet nog dat ik er de eerste keer mee reed, met die 29ers. Je moet veel meer met je lichaam sturen, die 26” is zo wendbaar. Dat merkte ik vanochtend ook weer, je moet zo anders rijden. Veel actiever met heel je lichaam. Qua fiets is er sowieso enorm veel veranderd. Neem de banden ook, 1.8”, dat was vroeger normaal. Nu rijd je met 2.3”, met een druk die ook nog eens stukken lager is. Je hebt enorm veel grip en tegelijkertijd ook demping. Zo lekker. En daar komt de geometrie nog eens overheen.

Het stuur is breder, je stuurpen korter. Je gewicht zit meer voorop, terwijl je voorvork eigenlijk verder voor je zit. De grip, het vertrouwen, dat is echt een groot verschil. Zeker in Nederland, je hebt in principe geen fully nodig. Deze hardtail is echt een heel fijne fiets. Het haalt de puntjes eruit, maar voelt tegelijkertijd superstrak zodra je volle bak op de pedalen gaat.

Draaien en keren

We knallen verder door de bossen, wurmen ons tussen de bomen door, geven de fietsen de sporen en rijden al lachend weer de parkeerplaats op. Hoe snel de nieuwe Procaliber is, blijkt al na een snelle blik op Strava. Een KOM en een massa PR’s prijken op het overzicht. En dit was nog maar de eerste rit op de nieuwe fiets. Een mountainbike pur sang, efficiënt en snel, maar met een dosis plezier waar je u tegen zegt.