Irmo Keizer
 Irmo Keizer & Nas-Raddine Touhami
 Route op Komoot

We hebben geluk, heel veel geluk. We wonen op een steenworp afstand van de Duitse en Belgische grens en onze achtertuin herbergt prachtige singletracks, bospaden en veldwegen. Inclusief de nodige hoogtemeters, technische uitdagingen, uitzichten waar je u tegen zegt én als kers op de taart een rijke historie. Na geïnspireerd te zijn geraakt door wat toevallige ontdekkingen tijdens eerdere fietstochten sloegen we aan het zoeken naar een mooie nieuwe route.

Verscholen in het bos

Het bos rond het Drielandenpunt herbergt historische grensstenen van de stad Aken, bunkers uit de Tweede Wereldoorlog en ook de restanten van de ‘drakentanden’, een anti-tank versperring uit dezelfde periode. Na wat beter zoekwerk kwamen we erachter dat die verdedigingswerken onderdeel uitmaakten van de Westwall, die van Kleef tot aan Basel loopt, van noord naar zuid. 630 kilometer aan verdedigingswerken die een eventuele geallieerde opmars in de kiem moest smoren. We besloten om onze route uit te stippelen langs een deel van waar die linie zich bevond. Over boswegen, singletracks en landsgrenzen. Een paar dagen later is de route in elkaar geknutseld door Nas-Raddine en gaan we op pad.

Drielandenpunt

Voor degenen die dit toeristische trekpleistertje niet kennen, het wemelt er meestal van de mensen. Gelukkig blijkt die massa het te doen om het toeristisch aanbod waar wij zelf jeuk van krijgen, de uitkijktorens, het labyrint en de winkeltjes op een steenworp van de parkeerplaats. Zodra je het bos indraait, verdwijnen de massa’s als sneeuw voor de zon. We rijden langs de Nederlands-Belgische grens en draaien het bos in. Heerlijk aanpoten op de gravelbike, met terrein waar een mountainbike niet misstaat. Speels omlaag, door de ‘Kraterkreisel’ om vervolgens steil omhoog te gaan, terug het bos in, verder Duitsland in.

Over het dak van de bunker

De trails waar we over rijden zijn voor ons beiden bekend terrein. Heerlijke mountainbikepaden, die fysiek zwaar zijn en op punten technisch. We dalen af langs de spoorlijn, klimmen weer omhoog en gaan richting de ‘bunkertrail’. Voor degenen die er nog nooit zijn geweest – de bunker ligt onder de grond. Je rijdt over het dak en ziet alleen, voordat je echt de trail induikt, een stukje beton uitsteken. Het pad dat volgt is leuk en prima te doen met je gravelfiets. Het extra comfort dat het IsoSpeed systeem van de Checkpoint ons biedt is dan wel weer erg fijn. Even later leidt de route je langs de drakentanden, die verloren tussen de bomen staan. Via een leuke trail banen we ons een weg door deze linie waar het naaldbos plaatsmaakt voor een stuk loofbos. Langs de beuken, de greppel en de resterende grensstenen van wat ooit het Akense rijk was. Alles is vergankelijk.

De Checkpoint geeft geen krimp

Zonder er erg in te hebben rijden we weer kortstondig in België. De dichte bossen hebben plaats gemaakt voor open velden en single tracks voor brede paden. De gang zit er er goed in en via de Vennbahn banen we onze weg de Eifel in. De spoorlijn, die ooit goederen en mensen vervoerde tussen Aken en het Luxemburgse Troisvierges, is er niet meer. Wat resteert is een fietspad, waar je even de benen lekker los kunt rijden. Na wat proviand te hebben ingeslagen bij de lokale supermarkt, rijden we verder langs de restanten van de oude verdedigingslinie. Op naar een nieuw stuk bos met, naar wat later blijkt, heerlijk lopende trails langs een beek. Vol wortels, wat stenen hier en daar, maar o-zo lekker rollend. Spelen geblazen. Het zijn een zestal kilometers die een lach van oor tot oor op ieders gezicht toveren, voordat we op de ‘Waldautobahn’ komen. Een haast stereotype stuk gravel, dat dwars door het naaldbos loopt. We tikken de 60 km/h aan, ofwel gratis kilometers! Wat hierna volgt doet nog een schepje bovenop de eerdere singletrails – de Hasselbachtrail…heerlijk spelen wederom. Ondanks de stenen en wortel geeft de Checkpoint geen krimp.

Op naar Aken

Door het diverse terrein lijkt het wel alsof we er al een hele dag op hadden, maar na pas 50 kilometer  draaien we het beschermde Struffelt gebied in. Dit gebied is onderdeel van het Hürtgenwald en doet ons denken aan de Hoge Venen. Ook hier kun je over de planken heen rijden. We vervolgen onze weg stroomafwaarts naar het stuwmeer waar de vele beken die dit gebied rijk is het water naartoe leiden. De ‘Dreilägerbachtalsperre’. Waar je overigens niet overheen kan, zo bleek.

In het dorpje Rott draaien we weer een single track op en zetten we koers richting Aken. We laten het Hurtgenwald achter ons. Een mix van bospaden, landwegen en asfalt is wat volgt. Op dit terrein bewijst de Checkpoint nog maar eens hoe veelzijdig deze fiets is.

De kilometers vliegen voorbij, de stad is in zicht. Er is nog één bijzondere plek te ontdekken: Camp Hitfeld. Een inmiddels gedeeltelijk gesloopte werkplaats van de Belgen, op Duits grondgebied, daterend uit de Koude Oorlog dagen. We neuzen wat rond en even later geven we gehoor aan onze rammelende magen. Op naar Aken.

Eén afslag te laat

We draaien Aken in, rijden door de Middeleeuwse stadspoort en….nemen een verkeerde afslag. Het resultaat in een stad als Aken, is een extra klim die er met een percentage van 18% niet om liegt. Zwalkend bereiken we de top, maar het doel is in zicht. Het Libische restaurant, waar we even later voldaan onze afhaalmaaltijden meenemen. Op een stoep vullen we onze magen en genieten we van een welverdiend witbiertje. Een kleine twintig minuten later blijkt die halve liter er best in te hakken, wanneer we als toetje van onze tocht nog even een offroad klim voor de neus krijgen die met 25% niet mals is. De lol wordt er niet minder om, en een magische zonsondergang geeft de endorfine nog een extra boost. Wat een dag.

Mee op pad

We reden op de Trek Checkpoint – één custom fiets, opgebouwd met Shimano’s GRX Di2, en één Trek Checkpoint SL 7. De Bontrager Adventure frametas was onmisbaar op een dag als deze, met hierin reserve onderdelen zoals tubeless plugs, een binnenband maar vooral de nodige snacks voor onderweg.