Pas de malaise

Dag in dag uit suist het verkeer er over de ring. Een veelvoud van rijbanen kronkelen zich om, door en langs de stad. Als je er rijdt is de omgeving vrij nietszeggend. Af en toe zie je een strookje groen, maar daar blijft het bij. Toch blijkt Brussel heel wat meer te bieden dan alleen die mooie binnenstad. De omgeving is verrassend veelzijdig, rijk aan heuvels én historie. Van Waterloo tot Manneke Pis, dwars door de Groene Gordel over kasseien en dat met de nodige hoogtemeters. Gravel op haar best.

en  Irmo Keizer & Nas-Raddine Touhami
Route downloaden
Startpunt: Bertem, België

Het idee

Terwijl we met een lentezonnetje in de tuin zitten, bekokstoven we nieuwe plannen. De fietsen, een Trek Domane en de Trek Checkpoint, zijn er klaar voor. De Domane pasten we aan voor het betere gravelwerk. Nas-Raddine had een paar dagen later de route klaar. 106 kilometer, 930 hoogtemeters, aldus Komoot. Een tocht door en rondom de groene gordel van Brussel maar uiteraard met een bezoek aan het hart van de stad. Een ideale plek voor de betere bevoorrading.

Anonieme startplek

Na nog geen uur onderweg te zijn parkeren we de auto langs de weg in Bertem. Een typisch Belgisch stadje, langgerekt langs de steenweg en in het hart van het Dijleland. Het frietkot prijkt trots voor ons terwijl we de fietsen van de drager tillen. De temperatuur liegt er niet om, dus ook de tweede bidon gaat erop. De route wordt geladen en we steken de weg over. Op pad.

Nog geen vijftig meter later doemt een prachtig landweggetje voor ons op. Omringd door bloemen, stoffig en prachtig kronkelend naar boven. Het gras magisch groen. Stroken kasseien liggen verscholen in het verweerde wegdek, een gewillige prooi voor onze fietsen. Tien minuten verder zijn we alle dagelijkse zorgen al ruim vergeten. Ontdekkingstochten als deze zijn fantastisch.

Op en neer

We fietsen door velden, bossen en landerijen. Omhoog en omlaag, keer op keer weer. Lijkt deze omgeving vanaf de snelweg vrij eentonig, in de praktijk blijkt het volledig anders te zijn. Ook opvallend – het aantal hoogtemeters dat je voor de wielen geschoven krijgt. Het blijkt dat onze route-plan tool er flink naast zit. Je bent constant aan het werk in deze omgeving. En die omgeving blijft verbazen. Je rijdt over de Waals-Vlaamse grens en wordt getrakteerd op veel, heel veel moois. Holle wegen, vergeten kasseistroken, idyllisch dorpjes en vergezichten die ons doen denken aan Zuid-Limburg. Houd je niet van kasseien? Dan is dit misschien niet helemaal je ding.

Inmiddels rijden we richting Waterloo. De hoogtemeters blijven gestaag oplopen. We doorkruisen Lasne, een klein, maar oogstrelend mooi dorp. Statige, sierlijke panden staan langs de met kasseien geplaveide wegen. Het oogt haast Zuid-Frans. Het verval heeft zich hier en daar ingezet, maar juist dat geeft nu die charme die je in Nederland nooit gaat vinden. Na een korte afdaling is het weer klimmen geblazen. Waterloo doemt voor ons op.

Bonaparte

Via een prachtig kronkelende, in gruwelijke staat verkerende kasseienstrook rijden we richting het monument in Waterloo. In 1815 werd hier Napoleon Bonaparte voorgoed verslagen door een leger van geallieerden. De Leeuw van Waterloo werd gebouwd, met aarde afkomstig van het slagveld waar Bonaparte uiteindelijk werd verslagen. De leeuw, die te vinden was op zowel het Nederlandse als het Britse wapen, staat symbool voor de moed van het leger destijds. Genoeg geschiedenis voor nu, we draaien de landweg op naar de Groene Gordel van Brussel.

Drie dubbele pech

Halverwege onze tocht richting Brussel rijden we over een veldweg met flink wat grove stenen. Iets te enthousiast rijden we erover heen, met een lekke achterband tot gevolg. Een binnenband erin en hop, verder. Om vijf meter later met nóg een lekke band te staan. Dikke pech, een afgescheurd ventiel dit keer. Binnenband nummer twee wordt geplaatst en we kunnen weer. Dit keer besluit de ketting van het voorblad af te vallen en na wat gewrik kunnen we dan écht weer op pad. Ik kijk op mijn GPS. De straatnaam? Rue de Malaise. Niets aan gelogen dus.

Uit het niets

Dwars door de glooiende velden doemt het imposante Zoniënwoud op. Goed voor 25 kilometer aan bos- en gravelpaden tot in het centrum van Brussel. Zoals het België betaamt doet het begin wat vreemd aan. Terwijl vrachtwagens ons op de ring 0 voorbij suizen, duiken we dieper het woud in. Een paar bochten verder en we wanen ons al in niemandsland. De singletracks wisselen af met brede gravelsnelwegen, dit smaakt naar meer en we schroeven de snelheid op. Al snel blijkt het op een gravelfiets toch écht wat meer werken te zijn dan op de mountainbike, maar het mag de pret niet drukken. We trekken steeds dieper het woud in over verrassende singletracks en door een prachtig lentebos waar de hyacinten weer in bloei staan. Naarmate we dichter bij Brussel komen, komen we steeds meer mensen tegen met als hoogtepunt het drukbezochte Ter Kamerenbos. Een prachtig recreatiegebied in hartje Brussel. Wij passeren er met een heerlijk relaxt sfeertje, vol gezelligheid, groepjes mensen en kraampjes. De geur van frieten en burgers komt ons tegemoet en wakkert onze honger alleen nog maar verder aan. We rijden het bos uit, op naar de Brusselse binnenstad.

Grandeur

Na glooiende landschappen, groene velden, historische slagvelden rijden we plots door Brussel. Het koninklijk paleis, ambassades, de oude Markt van Brussel.­­ Het is alsof je plots weer in een andere wereld bent. We knallen de trappen bij het centraal station af en duiken de binnenstad in. De frieten en burgers zijn snel besteld. Vanaf de stoep bekijken we haast als vanouds de mensen op het plein. De lokale dronkaars hangen er rond, duidelijk herkenbaar met hun rode neuzen en blikken bier die onderling gedeeld worden. Aan de andere kant zitten studenten buiten te genieten. De sfeer voelt haast onwennig aan in deze tijden maar eerlijk is eerlijk – wat hebben we dit gemist. Met wat omzwervingen laten we de binnenstad achter ons. De steile klim in combinatie met een volle maag hakken er flink in. Dwars door de Europese wijk, met al haar ambassades, rijden we langs het Europees hoofdkwartier richting de Arche du Cinquantenaire, de poort waarmee we Brussel weer achter ons laten. Het toetje dat volgt op de fiets is mooi, met nog een klein dirt-jump parkje aan de rand van de stad. In het bos van Tervuren verdwijnen de laatste singletracks onder onze wielen. Vanaf hier is het nog 8 km over een meanderend gravelpaadje langs de Voer. Zo komt een dag vol afwisseling perfect tot zijn einde. Brussel blijkt een schat aan prachtige veldwegen, kasseienstroken én singletracks te bieden, al kronkelend langs de Vlaams-Waalse grens. 113 kilometer met 1400 hoogtemeters later draaien we Bertem weer in. Bij het frietkot halen we nog snel een cola en laten we alle indrukken op ons inwerken. Dit voelde als een mini vakantie. In de auto plannen we onze volgende rit al. Dit smaakt naar meer.