Verslaafd aan fietsen, dat is Jasper Ockeloen zonder enige twijfel. Beachracen, mountainbiken, gravellen, hij is overal voor in. Van wereldbekers op de mountainbike, tot de Unbound Gravel race, die in het Amerikaanse Kansas over een slordige 200 mijl werd verreden. Daar raakte hij in gesprek met de mannen van Trek Race Shop, die hem vroegen of hij niet geïnteresseerd was om eens een wedstrijd te rijden op de e-bike. Jasper dacht er even over na en besloot de uitdaging aan te pakken. Het doel? De wereldkampioenschappen in het Italiaanse Val di Sole.

 en  Irmo Keizer 

De voorbereiding

“Het plan was om eerst een wereldbeker te rijden, in Les Gets. Om te kijken waar ik stond en hoe het eraan toe gaat. De woensdag ervoor crashte ik tijdens een training en viel hard op mijn knie en elleboog. Met elf hechtingen in mijn lichaam moest ik Les Gets laten schieten.

De power van die e-bike is fantastich. Je hebt zoveel kracht op secties waar je normaal rustig uitrolt, kun je nu vol doortrappen. In Zeist kan ik het parcours dromen, maar dit was een nieuwe ervaring. Je moet echt goed sturen. Ook ben ik naar het bikepark in Mook gegaan en naar Spaarnwoude. Je hebt eigenlijk een soort skilift in je fiets en kunt keer op keer terug omhoog om nog een keer te oefenen. Dat is echt fenomenaal. ”

Verschillen met de XCO

“De fiets is veel zwaarder en het parcours is technischer. In de afdaling ben je flink aan het werk om goed beneden te komen, zonder dat je vermogen levert. In de klim heb je een flink aantal watts erbij. Je moet heel anders bergop rijden, je kunt opeens ook bergop een bocht uit vliegen. Het is echt een andere fiets, weegt meer dan 20 kilo en heeft banden met bakken grip. Je kunt gewoon de kortste lijn rijden en dat is op de crosscountry fiets echt anders.

De wedstrijd

Vorige week was het vooruitzicht nog somber qua weer, maar een blakend zonnetje heeft het parcours in Val di Sole doen veranderen in een massa stof, gemengd met een gezond aantal rotsen en wortels. Het rondje is technisch, zowel omhoog als omlaag. Om 16.45u is het zover en stuiven 40 mountainbikers omhoog de berg op. Wie denkt dat de elektrische motor al het werk doet ziet hier al snel dat dat niet het geval is. Verbeten gezichten smijten er nog eens zoveel mogelijk kracht bovenop. Hartslagen knallen tegen het maximale terwijl er ronde na ronde wordt gestreden. Jasper rijdt een solide race en blijft overeind in het sterke veld. Uiteindelijk eindigt zijn race een ronde voor het einde, de 80% regel maakt een einde aan zijn race. Een 25e plek op een zeer technisch parcours en in een veld van wereldniveau.

“De start was chaos. Ik stond vrij achteraan, voor me was een kleine valpartij maar ik kon er mooi omheen. Ik zat vervolgens voor een paar rijders die sneller waren en liet me wat opjagen. Ik heb ze voorbij gelaten en daarna kwam ik lekker in mijn race. Mijn armen verzuurden tijdens de race flink. Met name in het bos, dat was echt niet mijn stuk. Ik verloor er veel tijd en moest soms stukken lopen. De rest van het parcours ging echt goed. Ik genoot van de rockgardens en jumps. Het was echt heel tof om te doen. Ik ben een ervaring rijker, met zo’n parcours en deze atmosfeer.”