Voor altijd de allereerste ooit

Lizzie Deignan werd zaterdag de eerste vrouw die Parijs-Roubaix won. Mannen hebben 125 jaar aan pagina’s geschreven in het verhaal van de iconische eendaagse race. Eindelijk hebben de vrouwen, onder leiding van Deignan, hun sporen verdiend.

Deignan was haar woorden kwijt nadat ze met haar armen in de lucht de finishlijn van de wielerbaan passeerde.
“Ik voel me erg emotioneel”, zei Deignan. “Ik weet het niet, ik ben gewoon heel trots. Sorry, niet de beste quote, maar ik ben gewoon zo blij. Ik kan niet geloven dat het is gebeurd.”

De moedige winnende zet van Deignan, al gemaakt op de eerste kasseistrook van de dag, werd mogelijk gemaakt door de kracht van het team achter haar. Wetende dat sterke renners als Elisa Longo Borghini, Audrey Cordon-Ragot en Ellen van Dijk achter haar stonden, klaar om toe te slaan als Deignan gepakt zou worden, gaf Deignan het vertrouwen dat ze nodig had om alles uit de kast te halen.

Deignan had een voorsprong van maar liefst twee en een halve minuut en had meer dan een minuut toen ze de wielerbaan binnenkwam. Het was een dominante prestatie van een legendarische renner die veel van de grootste races in het dameswielrennen heeft gewonnen, van Wereldkampioenschappen tot La Course, tot Luik-Bastenaken-Luik, tot de Ronde van Vlaanderen.

“We hebben zo lang niet de kans gehad om hierover te dromen; het is altijd een mannenrace geweest. En ik ben zo trots dat dit is waar we nu staan, dat vrouwenwielrennen nu zo in de publiciteit staat.”

Toch vertrouwde ze er niet op dat ze de zege in handen had tot de laatste meters.

“Eerlijk gezegd, kon ik niets horen, had ik kramp in mijn benen en ik wist dat je zelfs op het laatste gedeelte twee minuten kunt verliezen als je kramp hebt en jezelf opblaast,” zei Deignan. “Ik heb echt geprobeerd om een ​​regelmatig tempo aan te houden. Op dit punt in het seizoen ben ik moe en ik wist dat het het beste voor mij was om dit constante tempo aan te houden en zo lang mogelijk vooraan te blijven. ”

Met een ongelooflijke fysieke inspanning maakte Deignan een statement. Ze bewees dat vrouwen altijd al thuishoorden op de grootste podia van de sport.

“We hebben zo lang niet de kans gehad om hiervan te dromen; het is altijd een mannenrace geweest. en ik ben gewoon zo trots dat dit is waar we nu staan, dat vrouwenwielrennen nu op het wereldtoneel staat’, zei Deignan. “Ik ben er trots op dat mijn dochter naar de [kasseientrofee] kan kijken. Ze hoeft niet alleen meer naar mannen op tv te kijken, we zijn hier en we vertegenwoordigen het vrouwenwielrennen en het is dankzij de steun van mensen zoals bij Trek-Segafredo dat we hier zijn.

Deignan’s dag werd nog mooier gemaakt door het feit dat haar teamgenoten Longo Borghini en Cordon-Ragot respectievelijk als derde en achtste eindigden. Een hechte Trek-Segafredo-ploeg deed één van zijn beste inspanningen ooit op één van de grootste dagen in de wielergeschiedenis van vrouwen.

“Het was echt een ongelooflijke Parijs-Roubaix en ik denk niet dat er iemand is die het meer verdiende om op de bovenste trede van dit podium te staan”, zei Longo Borghini. “[Lizzie] heeft geschiedenis geschreven, wij hebben geschiedenis geschreven. Het is moeilijk om dit te erkennen, maar het is gewoon een geweldig gevoel. Er is geen betere persoon die vandaag op de bovenste trede zou kunnen staan.”

Trek-Segafredo was goed voorbereid op de grote dag, nadat ze met de ploeg meerdere verkenningen had gedaan voor het herhaaldelijk uitgestelde debuut van Paris-Roubaix Femmes. Dit was misschien de eerste race van het team op de angstaanjagende kasseien, maar ze kenden ze niettemin goed.

“We hebben dit jaar veel verkenningen gedaan, we waren voorbereid, maar als je met een vol peloton de kasseien op gaat, is het natuurlijk anders”, zei Longo Borghini. “Het was een groot gevecht. “De kasseien van vandaag waren erg glad en ik crashte 3 of 4 keer, maar ik kwam elke keer weer terug. We kregen te horen dat we nooit moesten opgeven, want in Parijs-Roubaix heb je altijd de kans om terug te komen en een resultaat te behalen.”

Longo Borghini had de niet benijdenswaardige taak om Marianne Vos te achtervolgen toen de Nederlandse legende, die als tweede eindigde, Deignan laat in de race probeerde te vangen. Cordon-Ragot spoorde Longo Borghini aan.

“Audrey Cordon-Ragot was ongelooflijk vandaag. Ze reed de hele tijd soepel, heel sterk, altijd aanwezig en dekte aanvallen af”, zei Longo Borghini. “Ze zei dat ik in het wiel van Vos moest blijven. Dus ik heb het geprobeerd, maar toen Vos aanviel, voelde ik me een zeehond.”

Longo Borghini werd voor haar inzet beloond met een podiumplaats naast haar teamgenoot. Het weer was grijs en de modder op de kasseien maakte het racen verraderlijk. Maar uiteindelijk is het moeilijk om je een perfectere dag voor te stellen.