Jak to wygląda od zaplecza?

Wyścig trwa trzy tygodnie, na który składa się dwadzieścia jeden etapów i dwa lub trzy dni odpoczynku, przypadające zazwyczaj w poniedziałki po najcięższych weekendowych etapach. Jeśli zaplanowane były dwa dni przerwy to tour startował w sobotę, natomiast przy trzech dniach odpoczynku rozpoczynaliśmy rywalizację już w piątek, dodatkowy dzień wolny przeznaczony był na podróż, w przypadku, gdy tour startował w innym kraju. Zakończenie touru zawsze jest w niedzielę. Co ważne to nie jest tak, że kolarz przyjeżdża tylko na te trzy tygodnie i wraca do domu. Na Tour zawsze wyjeżdżaliśmy we wtorek. Mogłoby się wydawać, że te ostatnie dni przed startem, to spokój i odpoczynek, dla mnie były one stresujące.

Ostatnie dni przed startem

Spotkania z dyrektorami, omawianie strategii jazdy drużynowej, oraz sikanie do kubeczka. To wszystko powodowało, że nie było czasu na relaks, a ciśnienie i presja towarzyszyły ci od wyjścia z samolotu.

W czasach, w których się ścigałem, jazda drużynowa na czas była bardzo popularna i zazwyczaj rozpoczynała wielkotourowe zmagania. W wyniku czego większość czasu na miejscu poświęcaliśmy na wielkie przygotowania do drużynówki, niezliczone powtórzenia i ćwiczenia, by wypaść jak najlepiej w dwudziestu-dwudziestu pięciu minutowym wyścigu. Czwartek rano, dzień, w którym każdy kolarz jest obowiązkowo poddawany kontroli antydopingowej, a wynik testu decyduje o dopuszczeniu do startu. Oczywiście przed wielkim tourem zdarzają się niezapowiedziane odwiedziny komisji antydopingowej, a na samym tourze liderzy, losowo wybierani kolarze czy całe drużyny są poddawani testom. Bywało tak, że siedzą wszyscy na kolacji i nagle wpada kontrola i bierze wszystkich na testy, czasami niespodziewanie pukali do drzwi hotelowych o szóstej nad ranem – zrobisz swoje i możesz wrócić spać.

Były oczywiście też fajne chwile przed wyścigiem jak np.  fakt, że na Grand Tourach zawsze przed startem dostawaliśmy walizkę pełną nowych ciuchów, w tym okresie też zawodnicy dostają nowe sprzęty czy kaski.

Życie wg Harmonogramu

Każdy dzień wygląda tak samo, działasz jak automat. Pobudka, śniadanie, przepakowanie walizki, autobus, start, wyścig, jedzenie, masaż, kolacja i idziesz spać. Wieczorem zawsze dostawaliśmy harmonogram na dzień następny, o której śniadanie, wyjazd na start, kolacja czy wizyta u masażysty. Najważniejsza była punktualność, jej brak mocno wkurzał dyrektorów. Ciekawe było to, że zawsze pierwszego dnia kolarz wybierał sobie miejsce w autobusie i już tak zostawało do końca touru. Sama podróż z hotelu na start to był czas dla ciebie i ewentualne sprawy osobiste. Na miejscu wyścigu odprawa z dyrektorem, który mówił, co do kogo należy. Start…i wyścig. Po dojechaniu do mety etapu szybki posiłek – najczęściej ryż i ziemniaki; powrót do hotelu gdzie każdy rozchodził się na masaż wg osobistej rozpiski. Następnie kolacja w prawdziwie włoskim stylu, obfita, głośnia i długa. Często podczas kolacji był też czas, na omówienie tego, co się działo danego dnia na wyścigu i małą refleksję.

Dzień odpoczynku

W końcu po całym tygodniu przychodził dzień odpoczynku. Niektórzy kolarze cały dzień zostawali w hotelu i nie dotykali roweru. Moim zdaniem nie jest to zbyt dobre, to wybija z rytmu, a prawda jest taka, że po jakimś czasie kolarz już po prostu jedzie. Osobiście zazwyczaj w poniedziałki jechałem na lekki Coffee Ride. Jednak w 2013, kiedy walczyłem o generalkę, to razem z Michele Scarponi poniedziałki zawsze spędzaliśmy na jeździe żywszym tempem. Dobrze to zagrało, ponieważ po dniu wolnym znowu był etap w górach i ci, którzy zrobili „leniwy” dzień wolny, mocno cierpieli.

Najważniejszy ostatni tydzień

Cały wyścig trzeba było dobrze rozkładać siły. Po każdym etapie odrywałeś jedną karteczkę z pliku wszystkich etapów. W ostatnim tygodniu, kiedy kolarze są już zmęczeni, a etapy są najcięższe, można albo dużo zyskać, albo dużo stracić, ale przynajmniej plik karteczek był coraz mniejszy i to podnosiło na duchu. Ostatni tydzień to już takie dni na przeliczanie. Często jak ktoś nie walczył w generalce, to jak była czasówka to pojawiała się myśl „e to już się nie liczy”.

Nadchodził ostatni etap. Wspaniałe uczucie przekroczenia linii mety ostatniego etapu i zamknięcie touru. Ryż z ziemniakami, spakowane walizki i powrót do domu.

Tekst: Przemysław Niemiec