Een fietsvriendelijkere plek om de FX+ uit te testen bestaat er vast niet. Met de auto kun je tenslotte niet op Vlieland terecht. Wat resulteert in kilometerslange schelpenpaden om je elke dag weer van de toeristische haven in het oosten, door de lichtarmen van de vuurtoren van Texel richting het westen te laten leiden.
 

Christine Ros
Ronald Zijlstra
 Download de route

Praktisch gezien is het heerlijk om zo’n lichtgewicht elektrische fiets bij je te hebben, die je altijd voorziet van een windje in de rug voor de dagelijkse ritjes. Maar vandaag sta ik te trappelen om zo veel mogelijk parels van het eiland onder mijn wielen te nemen. En waar kun je dan beter starten dan onder het bronzen beeld van ontdekkingsreiziger Willem de Vlamingh, die op zijn sokkel de heroïsche historie verenigt met de onbezorgde hedendaagse drukte op het Havenplein.

Zodra we opstappen vaart de veerboot net weg onder het toezien van vrolijk zwaaiende mensen. Het is dus slalommen geblazen terwijl mijn linkerhand met één druk op de knop een beetje ondersteuning toevoegt aan de rit. Het toffe van de FX+ is dat het eigenlijk in niks een e-bike lijkt, maar je wel de vruchten plukt van het feit dat ‘ie dat stiekem wél is. De accu zit verstopt in het slanke fraaie frame en ik heb slechts twee kleine knopjes binnen handbereik om een geruisloze versnelling in te duiken. Als we met een rap gangetje naar de haven rijden is het dan ook heel grappig hoe makkelijk we de rest van de avonturiers inhalen die duidelijk wel een e-bike rijden.

Op de pier struinen kinderen met visnetten en emmertjes vol krabben. Toeristen slepen hun strandtassen van de boot terwijl de rasechte Vlielanders met een shagje op de lip de zeebaarzen voor het avondmaal aan wal halen. Een heerlijk tafereel waar je urenlang naar kunt kijken, maar afstappen doen we pas als we de strandopgang van Oost Vlieland oprijden. Een plek waar zowel je ogen schitteren van het uitzicht op de drooggevallen bruine vloot, als een plek waar je de rillingen door je lijf voelt gaan als een oude baas je vertelt over het vergoten bloed tijdens de tweede Engelse oorlog. Hoe toevallig, vandaag precies 356 jaar geleden toverde de Engelse marine het uitzicht dat ik nu heb om in een vuurzee en vernietigde 170 Nederlandse koopvaartschepen. Duizenden nietsvermoedende mankrachten kwamen vlammend om het leven. Wat een zegen is het toch om in deze tijd te leven, op een fiets te springen om de vredige natuur in te sturen richting een kopje zwarte welvaart met opgeklopte melk.

Slingerend rijden we de schelpen tot stof en groeten we iedereen die in tegengestelde richting eenzelfde ontdekkingsreis op het dagmenu heeft staan. De klimmetjes in de duinen draaien we met gemak op. Ergens moet het moment zijn geweest dat de motor uitslaat, maar dat heb ik niet gemerkt. Als natuurlijk til ik mijn billen uit het zadel om een stevig tempo vast te houden, wat soepel aanvoelt door het slanke frame. En wanneer we naar beneden snellen toets ik het stuurgedrag van de FX+ op haar reactievermogen. Geslaagd! Scherpe bochten en vlotte wendingen gaan al net zo gestroomlijnd als de wind vandaag. Het is waanzinnig om zo samen te spelen in de duinen. Wat dat betreft hebben Vlieland en de FX+ veel gemeen. Namelijk; kwaliteit, uitstraling en eenvoud. Geen poespas, alles is precies hoe het moet zijn.

De geur van opstuivend verenvet haalt me uit mijn dagdroom als een fazant het helmgras uit schiet. Dat komt goed uit, want dan kan ik meteen een vinkje zetten bij de remmen, lach ik mijn tweewielvriend dankbaar tegemoet. Sowieso is het goed om even aandacht te hebben nu we de Kroon’s Polders in duiken tot het fietspad stopt. Verder ten westen kunnen we niet met de fiets. Wel lopen we een stukje door langs het defensiekamp het strand op waar de Vliehors zich eindeloos uitstrekt. In het weekend is dit een majestueus stuk natuur, waar je je in de woestijn waant. Zo groot is de zandvlakte. Doordeweeks leent het zich als oefenterrein voor de luchtmacht en zie je F-35 ofwel, de Joint Strike Fighter, in hoge snelheid duikelen. Het harde knallen staat haaks op het vakantiegevoel dat we een paar uur geleden in Oost Vlie bijeen fietste. Gaaf!

En zo gaan we vol enthousiasme, naar mijn idee een paar werelden verder, door met onze verkenningstocht. Er wachten nog wat versnaperingen in de fietstas op een spontane picknick voor we terug zijn bij Willem de Vlamingh, die nog altijd op zijn sokkel pronkt. Om de accuduur hebben we ons niet druk gemaakt, om de Engelsen trouwens ook niet. Eigenlijk hebben we gewoon een hele mooie lange dag in- en ontspanning gehad die morgen vervolgd wordt. Er zijn nog genoeg onontdekte paadjes en wie weet trap ik de fiets vanavond weer aan richting het strand om de zon onder te zien gaan. Want ook al moet je er een hand vol kilometers voor rijden met een beste bries uit het westen, met de FX+ heb je altijd een beetje wind mee.