In een regenachtige week in aanloop naar de grote voorjaars- eh nee wacht- najaarsklassiekers zit Ellen van Dijk niet stil. Er moet toch getraind worden en dat doet ze thuis in de omgeving van Woerden. Lange polderdijken waar de wind altijd tegen is en waar je nergens beschut bent tegen de regen die in oktober overvloedig valt. Beenstukken, armstukken, regenjasje, overschoenen, spatbordje. En na afloop poetsen want ook als je profwielrenster bent, worden je fietsen niet vanzelf schoon.

Op het lijf geschreven

Ellen van Dijk, wielrenster bij Trek-Segafredo, pakt de telefoon bij de laatste keer overgaan op. “Ja sorry, ik stond even in de keuken en de telefoon lag op de bank,” zegt ze vriendelijk als altijd. We spraken haar over de klassiekers die gaan komen, de laatste wedstrijden in een kort en vreemd seizoen

Van Dijk liet in de wedstrijden na de Corona-pauze al mooie dingen zien zoals een derde plaats op het WK tijdrijden en een derde plaats in Luik-Bastenaken-Luik maar vindt de komende weken wedstrijden die haar echt op het sterke lijf zijn geschreven. In de Ronde van Vlaanderen was ze al eens succesvol – in 2014 – en Parijs-Roubaix zou haar ook zeker moeten liggen. Op die laatste moet ze na de afgelasting die kort na ons telefoongesprek bekend werd gemaakt nog een half jaar wachten. Maar dat de eerste editie van de Hel van het Noorden voor de vrouwen eraan komt, staat vast.

“De afgelopen weken ging het best al heel goed, maar de koersen die we tot nu toe hebben gehad waren toch vooral ook voor de klimmers. Vroeger was ik echt de anti-klimmer, dat is al heel goed verbeterd. Ik voelde me in Luik-Bastenaken-Luik en in Strade Bianche al heel sterk, maar de Vlaamse wedstrijden die nu komen liggen me van nature beter. Van de Ronde van Vlaanderen weet ik dat uit ervaring. Voor Parijs-Roubaix zijn het vooral anderen die zeggen dat het me zo goed moet liggen,” zegt ze met een lach.

Parijs-Roubaix: een totaal andere ervaring

Parijs-Roubaix stond dit jaar voor het eerst op de kalender voor de vrouwen. Helaas ging kort na ons telefoongesprek alsnog een streep door de wedstrijd die eind oktober verreden zou worden. De verkenning die Van Dijk en haar ploeggenote Lucinda Brand al samen met ploegleiders Ina-Yoko Teutenberg en Steven de Jongh in het noordwesten van Frankrijk deden, geldt als goede basis voor 2021. Voor een totaal nieuwe wedstrijd als Parijs-Roubaix kan een beetje extra kasseienervaring geen kwaad. Dat die stenen daar in Frankijk anders zijn dan in Vlaanderen of de Ronde van Drenthe, was Ellen in de eerste honderd meter al duidelijk.

“Ik weet nog heel goed hoe die eerste kasseien voelden. Dat was een heftige ervaring! We kwamen met hoge snelheid de Trouée d’Arenberg op want die strook ligt in dalende lijn. Ik zag helemaal niets meer, mijn hoofd en nek krijgen veel klappen te verduren en ik schudde alle kanten op. Alles rammelde en toen waren we pas 100 meter op pad,” lacht ze.

Keuzestress

Trek-Segafredo, de ploeg waar Van Dijk sinds 2019 voor rijdt, heeft de keuze uit het hele gamma van Trek. Er werd die dag getest met de Émonda, de Madone en de Domane. “Steven en Ina wilden ons vooraf niet al een advies geven welke fiets we moesten proberen. Dat moesten we zelf gaan ervaren. We startten op de Madone en ik zal nooit vergeten hoe die allereerste strook was. Ik dacht dat mijn fiets uit elkaar zou spatten! Die kasseien lagen zo ontzettend slecht. Ik heb zoiets nog nooit meegemaakt.”

Helaas is de Trouée d’Arenberg zelf niet opgenomen in het parcours voor de vrouwen maar wel vijfsterrenstroken als Mons-en-Pévèle en de Carrefour de l’Arbre. De parcoursverkenning werd die dag voortgezet met de Trek Domane en dat was een wereld van verschil.

“De Domane voelde als een sofa aan op de kasseien. Het bleef een heftige ervaring maar het verschil was meteen heel erg duidelijk. Lucinda en ik hadden geen twijfel meer. De wielbasis van de Domane is breder en zo werden die klappen beter verdeeld over het hele frame.”

Voor de vrouwen werd Parijs-Roubaix nog nooit eerder verreden. Dat zal nu op zondag 11 april 2021 gaan gebeuren als laatste wedstrijd van het klassieke voorjaar waar de nadruk vooral ligt op de kasseien van Vlaanderen.
“Het is echt iets compleet anders dan de Vlaamse klassiekers. Het is kasseistrook na kasseistrook na kasseistrook. Er komt geen einde aan en het volgt elkaar heel snel op. We hebben hier in het vrouwenpeloton geen ervaring mee en daarom was Steven de Jongh [12 deelnames aan Parijs-Roubaix] mee. Het alleen maar volgen van het wiel van Steven was al heel leerzaam. Het is echt heel technisch. Hard trappen is niet voldoende. Het valrisico is zeer reëel. Ik ben tijdens de verkenning dan ook al gevallen. De wedstrijd is heel speciaal en je moet je heel goed voorbereiden. Ik ben me ook wel bewust dat wij bij Trek-Segafredo echt in een goede positie zitten met het materiaal waar we uit kunnen kiezen: de fietsen, wielen en banden. We hebben op verkenning daarmee volop geëxperimenteerd. Dat geldt zeker niet voor elke ploeg.”

De Ronde van Vlaanderen: de hoogmis van het wielrennen

Van Dijk heeft meer ervaring met de Ronde van Vlaanderen, de wedstrijd die op 18 oktober wordt verreden. Voor de Ronde van Vlaanderen kiest ze ondanks de kasseien duidelijk voor de Trek Émonda. “Het parcours kent natuurlijk wel kasseien maar het zijn er lang niet zoveel als we in Parijs-Roubaix voor de kiezen krijgen. Daarom kies ik voor zo’n wedstrijd als Vlaanderen vanwege het lagere gewicht en de betere aerodynamica voor de Émonda. Ik ben geen materiaalkenner en laat me daarom vooral goed informeren. Ik ben als tijdrijder wel veel bezig met positie en aerodynamica. Dat hoort echt bij mijn vak vind ik en ik vind het ook gewoon interessant.”

In 2014 won ze de grootste klassieker op de vrouwenkalender na een indrukwekkende solo. In totaal finishte ze maar liefst zes keer in de top tien van de Hoogmis. Groot en sterk als ze is, speelde ze ook vaak een cruciale rol in het succes van haar ploeggenotes. “Vlaanderen is zo’n bijzondere wedstrijd. De koersbeleving in België is zo mooi. Het wielrennen leeft daar echt en dat kennen we in Nederland niet op deze manier. Door die unieke beleving is de Ronde van Vlaanderen voor mij altijd een hoogtepunt op de kalender.”